معلولین و جانبازان جنگ های افغانستان بخش قابل توجهی از این قشر ضعیف و آسیب پذیر را در جامعه تشکیل می دهند که همواره پشت درهای بسته وعده وعیدها و شعارها می مانند تا شاید با حکومت بعدی تغییری حاصل شود.
وجود 800 هزار معلول و جانباز که فاقد اشتغال و کمترین امکانات اجتماعی هستند مصداق بارزی بر منفعل بودن وزارت شهدا و معلولین است که در طی این سالها نتوانسته توجه کمک های جامعه جهانی و حکومت را بدین معضل حل نماید.
اولین انستیتوت ملی معلولین در کابل بعد از سالهای سال مشکلات صحی، بهداشتی اقتصادی و اجتماعی آنان افتتاح شد تا شاید کورسوی امیدی باشد بر معلولیت های فیزیکی، معلولیت ذهنی، بینایی، شنوایی و تحقیق و دادخواهی آنانی که در راه شعارهای فرماندهان جهادی یا بی توجهی بهداشتی اعضای خود را از دست دادند.
61 میلیون افغانی هزینه شده در این خصوص به نسبت هزینه های روانی و جسمی که معلولین و خانواده هایشان در تمام این سالها داده اند بسیار ناچیز است پس از دهه های متمادی انزوا و انفعال معلولین و جانبازان این انستیتوت ایجاد شد تا با آموزش تقویت ظرفیت و ایفای نقش بارز آنها در پیشرفت و ترقی جامعه انسانی را محقق نماید اما...
اما فرماندهان جهادی و جنگ جویان خشونت طلبی که اینک در ستادهای انتخاباتی نامزدهای ریاست جمهوری حضور دارند و دم از عدالت و شفافیت و قانونمداری و مردمی بودن می زنند حتی در کمرنگ ترین و سطحی ترین شعاررهایشان نیز نامی از معلولین و شهدا و جانبازان نبردند.
مشکلات، حقوق و امتیازات معلولین، در سایه بی توجهی و غفلت حکومت و مسوولان ذی ربط از وظایف شان در قبال آنان همچنان مغفول مانده است تا آنان با مشکلات عدیده عدم امکان تحصیل، امکان شغل مناسب و با درآمد کافی و حتی عدم امکان حضور در اجتماع دست و پنجه نرم کنند.
در کوره راه انتقال قدرت که هر روز بیش از پیش به تأخیر و ابهام می افتد و نتایج انتخاباتی که هرگز نهایی نمی شود، خانواده های شهدا، معلولین و جانبازانی که قربانیان اصلی سالهای سیاه افغانستان هستند دیگر حتی چشم امید هم به سازمان های حقوق بشر بین المللی نمی دوزند چرا که پیش از نیز هزینه های گزاف به نام معلولین و به کام مسوولین صرف شد.